خبرنامه طلیعه سپیده دمان

 

Saturday, July 08, 2006

 
هفتمین سالگرد حمله پلیس جمهوری اسلامی به کوی دانشگاه: مصاحبه با سه فعال دانشجویی در سال 78 یکشنبه هجدهم تیرماه مصادف است با هفتمین سالگرد حمله نیروهای انتظامی و لباس شخصی ها به کوی دانشگاه تهران. حمله ای که در روزهای بعد زمینه ساز گسترده ترین اعتراضات مردمی پس از انقلاب اسلامی در ایران شد. مهدی امینی زاده فعال دانشجویی و عضو شورای منتخب متحصنین کوی دانشگاه سال 78 در مصاحبه با رادیو فردا می گوید: دانشجویان شامگاه هفدهم تیرماه اعتراضی را داشتند نسبت به طرح محدودکننده آزادی مطبوعات و تعطیلی روزنامه سلام که به دنبال آن درگیری ایجاد شد و تا بامداد روز بعد ادامه پیدا کرد؛ وارد کوی شدند، دانشجویان به شدت ضرب و شتم شدند، یک دانشجو از طبقه بالا به پایین پرتاب شد و نفر دوم کنکور پزشکی چشمش را از دست داد. رضا دلبری از ادوار تحکیم وحدت و فعال دانشجویی نیز می گوید: فضایی بود که بچه ها می گفتند انگار سپاه ابرهه حمله کرده. عبدالله مومنی فعال دانشجویی ادوار تحکیم وحدت می گوید: سرکوب دانشگاه و جنبش دانشجویی در آن سالها در حقیقت همراستا با یک سرکوب فرهنگی اجتماعی گسترده تر به وقوع پیوست. نیوشا بقراطی (rm) صدا (wma) صدا [ 6:40 mins ]
فردا یکشنبه هجدهم تیرماه مصادف است با هفتمین سالگرد حمله نیروهای انتظامی و لباس شخصی ها به کوی دانشگاه تهران. حمله ای که در روزهای بعد زمینه ساز گسترده ترین اعتراضات مردمی پس از انقلاب اسلامی در ایران شد.
نیوشا بقراطی (رادیو فردا): مهدی امینی زاده فعال دانشجویی و عضو شورای منتخب متحصنین کوی دانشگاه سال 78 از مشاهدات خود و زمینه های شکل گیری حمله نیروی انتظامی و لباس شخصی ها به کوی دانشگاه می گوید.
مهدی امینی زاده: هجدهم تیرماه به دنبال محدودیت اطلاع رسانی در مطبوعات شکل گرفت که طرح مجلس پنجم در آن زمان ارائه شد و روزنامه سلام افشاگری کرد که طراح اصلی این طرح آقای سعید امامی بوده. دانشجویان شامگاه هفدهم تیرماه اعتراضی را داشتند نسبت به طرح محدودکننده آزادی مطبوعات و تعطیلی روزنامه سلام. درگیری ایجاد شد در کوی دانشگاه تهران که این درگیری تا بامداد روز بعد ادامه پیدا کرد. وارد کوی شدند، بخش زیادی از اتاق های دانشجویی را تخریب کردند، برخی از اتاق ها حتی به آتش کشیده شد، دانشجویان به شدت ضرب و شتم شدند، یک دانشجو از طبقه بالا به پایین پرتاب شد و دانشجوی دیگری که نفر دوم کنکور پزشکی بود، با شلیک گلوله های پلاستیکی چشمش را از دست داد و تعداد زیادی نیز بازداشت شدند.
ن . ب: رضا دلبری از ادوار تحکیم وحدت و فعال دانشجویی نیز از مشاهداتش در هجدهم تیرماه می گوید:
رضا دلبری: فضایی بود که بچه ها می گفتند انگار سپاه ابرهه حمله کرده به این ساختمان ها. تا یکی دو روز دود از ساختمان های 22 بیرون می آمد و یک بخشیش هنوز آتش داشت.
ن . ب: اما ناآرامی ها به روز هجدهم تیر منحصر نشد و در روزهای بعد با تحصن و اعتراضات دانشجویی بیشتر ادامه یافت.
مهدی امینی زاده: 21 تیرماه از ساعت نه صبح در درون دانشگاه تهران تجمع آغاز شد. ابتدا اساتید بودند و بعد دانشجویان به آنها پیوستند و از ساعت دو و نیم سه نیروهای امنیتی و پلیس دانشگاه را محاصره کردند و اقدام به شلیک گازهای اشک آور و درگیری با دانشجویان پرداختند که این درگیری ها تا پاسی از شب ادامه داشت.
ن . ب: در پی این اعتراض ها اما مردم و جوانان غیردانشجو نیز با حضوری گسترده و پررنگ در روند اعتراضات ظاهر شدند.
رضا دلبری: مردم غذا درست می کردند می آوردند داخل کوی یا زمانی که نیروهای انصار حزب الله و یگان ویژه حمله می کردند به دانشجویان و کسی را در کوچه بن بستی گیر می انداختند، درهای خانه ها باز می شد و حال و هوای بسیار انقلابی حاکم بود در آن چند روز و دانشجویان را مردم به داخل خانه ها می پذیرفتند.
ن . ب: اما آنگونه که عبدالله مومنی فعال دانشجویی ادوار تحکیم وحدت می گوید، سرکوب دانشگاه و جنبش دانشجویی در آن سالها در حقیقت همراستا با یک سرکوب فرهنگی اجتماعی گسترده تر به وقوع پیوست.
عبدالله مومنی: حمله به کوی دانشگاه تهران بی ارتباط با مشکلات و چالش هایی که برای فعالان و منتقدان دیگر حوزه ها بوجود می آمد، نبود. مشکلات و چالش هایی که برای روزنامه نگاران، فعالان سیاسی و مدنی و احزاب و گروه های سیاسی که یک برنامه ای بود در راستای تداوم پروژه بی اثر کردن و کنار گذاشتن نیروهای فعال در صحنه بود که در دوم خرداد 76 نقش موثری داشتند.
ن . ب: اما چه شد که لزوم چنین سرکوبی از سوی حکومت احساس شد؟ به گفته آقای مومنی جنبش دانشجویی در آن سالها با امید به اصلاحات از گستردگی و نشاط بیشتری برخوردار بود، یعنی همان عاملی که برای زمامداران قدرت به گفته آقای مومنی خطرناک می نمود.
عبدالله مومنی: در آن مقطع دانشجویان توان بالایی داشتند و حال و هوای دانشجویی متفاوت از حال و هوای کنونی بود. دانشجویان فعالیت سیاسی بالایی داشتند، تشکل های دانشجویی از نظر حکومت قرمز محسوب نمی شدند و به گونه ای در آن شرایط هزینه فعالیت های دانشجویی در تشکل دانشجویی ریسکش بالا نبود. دانشجویانی که فعالیت سیاسی می کردند، کمتر به این فکر بودند که به زندان بیفتند، محبوس شوند یا از درس و تحصیل محروم شوند و طبیعی بود که دانشجویان خودشان را با مسائل سیاسی درگیر می کردند. یک دلیل اصلی هم می تواند فضای جامعه ایران و روح تحول خواهی و اصلاح طلبی و فضای سیاسی حاکم در آن شرایط بود که به گونه ای مردم، افکار عمومی، طیف های مختلف اجتماع با حمایت خودشان از خاتمی و همراهی با جنبش اصلاحی فضای جنبش اصلاحات را زنده نگاه داشته بودند و طبیعی بود که جنبش دانشجویی به عنوان بخشی از جنبش اصلاحی متاثر از فضای پرشور و نشاط جنبش اصلاحی بود. در آن زمان ما شاهد مطبوعات پررونق، نهادهای مدنی جدی و منتقدان سیاسی فکری و اجتماعی بانشاطی بودیم که جنبش دانشجویی در کنار این طیف ها و لایه های مختلف فضای خوبی را برای پیشبرد حرکت اصلاحی رقم زده بود و از همه مهمتر هم این که در آن شرایط امید و آمال خودشان را در تحقق اصلاحات از طریق مناسبات دموکراتیک جستجو می کردند و فکر می کردند که حمایتشان از اصلاحات و جدی بودنشان در صحنه می تواند منجر به تحقق اصلاحات در ساختار حکومت شود.
ن . ب: در تاریخ شانزدهم آذرماه سال 76 دادگاه محاکمه متهمین هجدهم تیر برگزار شد و در نهایت دو نفر از متهمین را محکوم شناخت. فرهاد ارجمندی یکی از فرماندهان نیروی انتظامی به علت تمرد از فرمان محکومیت خفیفی دریافت کرد و یک نفر دیگر نیز در خصوص سرقت یک ریش تراش برقی از خوابگاه مجرم شناخته شد.

نظرهای شما: Post a Comment

صفحه اصلی

This page is powered by Blogger. Isn't yours?